در سال‌های اخیر، با افزایش آگاهی عمومی نسبت به مسائل زیست‌محیطی و سلامت، بررسی کیفیت آب شرب و عوامل تأثیرگذار بر آن به یکی از اولویت‌های پژوهش‌های علمی و اجرایی تبدیل شده است.
در این میان، تأثیر لوله بر کیفیت آب به‌عنوان یکی از مؤلفه‌های کلیدی در طراحی و نگهداری شبکه‌های توزیع آب، جایگاه ویژه‌ای دارد. مطالعات متعدد نشان داده‌اند که نوع، جنس و شرایط فنی لوله‌ها می‌توانند به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم بر ویژگی‌های فیزیکی، شیمیایی و حتی میکروبی آب تأثیرگذار باشند.
به‌ویژه، تأثیر جنس لوله بر کیفیت آب نقش مهمی در ورود یا جلوگیری از ورود آلاینده‌ها ایفا می‌کند و در انتخاب مصالح مناسب برای لوله‌کشی باید با دقت مورد توجه قرار گیرد. افزون بر این، تأثیر لوله‌کشی بر سلامت آب یکی از محورهای اساسی در ارزیابی عملکرد شبکه‌های توزیع و لوله‌کشی ساختمان‌هاست. طراحی غیراصولی، استفاده از لوله‌های نامناسب یا نگهداری ضعیف از سیستم لوله‌کشی می‌تواند منجر به بروز مشکلات بهداشتی و کاهش سطح ایمنی آب مصرفی شود. در ادامه این بررسی‌ها، موضوع تأثیر لوله‌های فلزی بر طعم و بوی آب نیز اهمیت قابل توجهی دارد؛ چراکه بسیاری از مصرف‌کنندگان از تغییرات نامطلوب در ویژگی‌های حسی آب مانند مزه فلزی یا بوی زنگ‌زدگی گلایه دارند، که اغلب به استفاده از لوله‌های فلزی فرسوده یا واکنش‌پذیر بازمی‌گردد.
بررسی هم‌زمان این چهار محور—تأثیر لوله بر کیفیت آب، تأثیر جنس لوله بر کیفیت آب، تأثیر لوله‌کشی بر سلامت آب و تأثیر لوله‌های فلزی بر طعم و بوی آب—امکان تحلیل جامع‌تری از نقش زیرساخت‌های فنی در تضمین سلامت و کیفیت آب شرب فراهم می‌سازد. این مقاله با هدف ارائه تصویری دقیق از چگونگی تأثیر لوله‌ها بر آب مصرفی، تلاش دارد تا بر مبنای شواهد علمی و تجربی، راهکارهایی عملی برای بهینه‌سازی سیستم‌های لوله‌کشی ارائه دهد.
